Ściany i sufity

by

Rodzaje tynków wewnętrznych

Tynki wewnętrzne są niezbędne do wykończenia ścian i sufitów w pomieszczeniach. Tynk pełni funkcję nie tylko estetyczną, ale również chroni powierzchnię przed uszkodzeniami i wpływem wilgoci. Istnieje wiele rodzajów tynków wewnętrznych, które różnią się składem, właściwościami oraz sposobem zastosowania.

Rodzaje tynków wewnętrznych

Jednym z najpopularniejszych rodzajów tynków wewnętrznych są tynki gipsowe np. firmy Kanuf. Wyróżniają się one łatwością aplikacji oraz doskonałymi właściwościami akustycznymi i termicznymi. Są one stosowane w pomieszczeniach suchych, takich jak sypialnie, pokoje dziennego użytku czy gabinety. Tynki gipsowe są również bardzo dobrze odporne na pękanie i odpryski.

Kolejnym rodzajem tynków wewnętrznych są tynki cementowo-wapienne. Składają się one z mieszaniny wapna i cementu, co daje im dużą wytrzymałość oraz odporność na wilgoć. Są one polecane do pomieszczeń o większej wilgotności, takich jak łazienki, kuchnie czy piwnice. Tynki cementowo-wapienne są również łatwe w aplikacji oraz charakteryzują się dużą trwałością.

Kolejna popularna kategoria tynków wewnętrznych to tynki mineralne . Zawierają one w swoim składzie naturalne składniki, takie jak wapno, piasek czy trawertyn. Są one bardzo wytrzymałe i odporne na uszkodzenia mechaniczne. Tynki mineralne są zazwyczaj stosowane w pomieszczeniach o większym natężeniu ruchu, takich jak korytarze, hale czy recepcje.

Tynki dekoracyjne to kolejna kategoria tynków wewnętrznych. Charakteryzują się one nie tylko funkcją ochronną, ale również estetyczną. Tynki dekoracyjne pozwalają na uzyskanie różnorodnych faktur, kolorów i wzorów. Są one idealne do wykończenia pomieszczeń, takich jak salony, restauracje czy hotele.

W ostatnich latach coraz popularniejsze stają się tynki akrylowe. Zawierają one w swoim składzie akrylowe dyspersje, które pozwala na łatwe ich rozprowadzenie na powierzchni. Tynki akrylowe charakteryzują się dużą odpornością na wilgoć i zabrudzenia, co czyni je idealnymi do stosowania w pomieszczeniach o większym natężeniu ruchu, takich jak biura czy szkoły.

Tynki gliniane to kolejny rodzaj tynku wewnętrznego, który w ostatnim czasie zyskuje coraz większą popularność wśród osób poszukujących naturalnych i ekologicznych materiałów wykończeniowych. Tynki gliniane wykonuje się z mieszanki gliny, piasku, wody oraz naturalnych dodatków, takich jak słoma czy wióry drewniane. Jednym z głównych zalet tynków glinianych jest ich wysoka zdolność do regulacji wilgotności powietrza w pomieszczeniach. Dzięki temu, że glina jest materiałem o właściwościach higroskopijnych, tzn. pochłaniających wilgoć i uwalniających ją wraz z zapotrzebowaniem powietrza, tynk ten pomaga utrzymać odpowiednią wilgotność w pomieszczeniu, co wpływa pozytywnie na komfort i zdrowie mieszkańców.

Jakie wyróżniamy kategorie tynków w standardzie wykończenia?

  • tynki surowe – pozaklasowe, niesklasyfikowane – kategorii 0.
  • tynki surowe wyrównane kielnią – kategorii I.
  • tynki surowe ciągane pacą, łatą tynkarską – kategorii Ia.
  • tynki pospolite dwuwarstwowe – kategorii II.
  • tynki pospolite trójwarstwowe – kategorii III.
  • tynki doborowe – kategorii IV jak tynki .

Przeczytaj też czy gładź gipsowa nadaje się bezpośrednio na beton!

by

Rodzaje cegieł i ich zastosowanie

Cegły są jednym z najstarszych materiałów budowlanych, których używano już od czasów starożytnych cywilizacji. Obecnie są nadal popularne w budownictwie, szczególnie w remontach i renowacjach, w tym także w Warszawie. Istnieje wiele rodzajów cegieł, z których każdy ma swoje unikalne właściwości i zastosowania. W tym artykule przedstawimy kilka rodzajów cegieł i ich zastosowań w remontach w Warszawie.

Cegły pełne

Cegły pełne to najpopularniejszy rodzaj cegieł, których używa się w budownictwie od wieków. Wykonane z gliny, a ich cechą charakterystyczną jest to, że są one jednorodne i pozbawione otworów. Cegły pełne są stosowane w Warszawie głównie w konstrukcjach nośnych i ścianach. W remontach budynków z tego materiału, wymiana uszkodzonych cegieł jest stosunkowo łatwa.

Cegły dziurawki

Cegły dziurawki odlane są z takiego samego materiału co cegły pełne, ale mają one wiele otworów. Z tego powodu, są one lżejsze niż cegły pełne i trudniejsze do układania. Cegły dziurawki murowane są w Warszawie w budynkach, które wymagają izolacji termicznej lub akustycznej. Z uwagi na otwory, cegły dziurawki zapewniają lepszą izolację niż cegły pełne.

Cegły klinkierowe

Cegły klinkierowe są bardziej wytrzymałe i odporne na ścieranie niż cegły pełne i dziurawki. Są one wypalane w bardzo wysokiej temperaturze, sprawia to, że są one bardziej trwałe i mniej nasiąkliwe. Pustaki klinkierowe są stosowane w Warszawie w budynkach, które są narażone na zniszczenie przez warunki atmosferyczne lub w budynkach, które wymagają wysokiej odporności na ścieranie. Cegły klinkierowe są droższe niż cegły pełne i dziurawki, ale ich wytrzymałość na dłuższą metę sprawia, że opłaca się inwestować w ten materiał.

Cegły szamotowe

Szamotowe cegły wykonane są z szamotu, czyli materiału, który jest odporny na wysoką temperaturę. Używane są w Warszawie głównie w piecach i kominach. Cegły z materiału szamotowego są bardzo trwałe i odporne na wysokie temperatury, dlatego są one idealnym materiałem do budowy pieców i kominów.

Chcesz wiedzieć więcej na temat odpływów przeczytaj koniecznie Odpływ liniowy, czyli prysznic bez brodzika

by

Beton – klasy, rodzaje, właściwości, zastosowanie

O atrakcyjności materiału budowlanego decyduje szereg czynników. Przykładowo jest to jego odporność na czynniki mechaniczne, takie jak ściskanie albo łatwość jego wyrobu. Należy też wspomnieć o cenie, która często odgrywa główną rolę przy pracach przemysłowych oraz budowlanych. Szeroko znany beton spełnia wszystkie wcześniej wymienione kryteria. Dzięki temu zyskał niezwykłą popularność wśród fachowców i amatorów.

Produkcja betonu i podstawowy podział.

Jego wyrób jest względnie łatwy. Można go otrzymać przy pomocy kilku narzędzi, takich jak: taczka lub betoniarka i kilku składników: cementu, kruszywa, wody oraz opcjonalnych dodatków w odpowiednich proporcjach. Do wyrobu mniejszych ilości materiału znacznie lepiej nada się taczka lub nawet wiadro. Do mieszania doskonale sprawdza się wiertło wiertarki. Po otrzymaniu gęstej mieszaniny warto jest ją jak najszybciej wylać. Na skale przemysłową produkcją zajmują się betoniarnie które przywożą gotową mieszankę betonową na budowę. Oczywiście rodzaje betonu różnią się od siebie składem.

Podstawowym kryterium służącym do odróżnienia gatunku betonu jest jego gęstość. Na podstawie tej wielkości wyróżniamy beton:

  • lekki  (800-2000 kg/m³)- przy jego wyrobie wykorzystuje się beton komórkowy oraz lekkie kruszywa. Doskonale sprawdza się przy pracach drobnowymiarowych, takich jak tworzenie warstw wyrównujących albo bloczków ściennych.
  • Zwykły (2000-2600 kg/m³)- do jego produkcji używa się piasku, żwiru lub kamienia bazaltowego. Nie może być wylewany w miesiącach zimowych. Jest to najbardziej uniwersalna grupa betonu, wykorzystywana do wielu prac, np. wykonywania podłoża pod płytki. 
  • Ciężki (> 2600 kg/m³)- najcięższy w swojej klasie, produkuje się go z kruszyw manganowych lub stalowych. Jako jedyny zatrzymuje promieniowanie jonizujące. Stosowany jest przy pracach wymagających dużej stabilności, wytrzymałości oraz odporności.

Klasy betonu.

Jest to parametr oceniający jakość betonu, na podstawie jego odporności na ściskanie (ustalonego przez normę PN-EN 13791). Oznacza się ją za pomocą uniwersalnego symbolu – litery oraz dwóch cyfr. 

  • Litera występująca na początku oznaczenia to C, w przypadku betonu zwykłego lub ciężkiego oraz LC oznaczającego beton lekki.
  • Pierwsza w kolejności liczba mieści się w zakresie od 8-1000. Jest to wytrzymałość na ściskanie kostki sześciennej.
  • Druga cyfra to zakres 10-115. Oznacza wytrzymałość betonu w postaci walca. 

Należy wspomnieć o wyjątku jakim są betony LC. Posiadają one nieco inne zakresy obu liczb: w przypadku pierwszej od 8 do 80, natomiast drugiej od 9 do 88. Różnice pojawiają się również przy niektórych produktach z klasy C. Popularnym przykładem jest beton B20, będący nazwą handlową. Dla obecnych oznaczeń określony byłby jako C16/20.

Klasy wytrzymałości betonu na ściskanie :

beton ciężki i zwykły

  • C8/10 (dawniej B10)
  • C12/15 (dawniej B15)
  • C16/20 (dawniej B20)
  • C20/25 (dawniej B25)
  • C25/30 (dawniej B30)
  • C30/37 (dawniej B37, B35 i B40)
  • C35/45 (dawniej B45)
  • C40/50 (dawniej B50)
  • C45/55 (dawniej B55)
  • C50/60 (dawniej B60)
  • C55/67
  • C60/75
  • C70/85
  • C80/95
  • C90/105
  • C100/115

beton lekki

  • LC8/9
  • LC12/13
  • LC16/18
  • LC20/22
  • LC25/28
  • LC30/33
  • LC35/38
  • LC40/44
  • LC45/50
  • LC50/55
  • LC55/60
  • LC60/66
  • LC70/77
  • LC80/88

Przeczytaj koniecznie jak wykonać taras nad garażem lub zleć usługę firmie remontowej Warszawa

by

Płytki układane bezfugowo. Czy aby na pewno?

Płytki ceramiczne ścienne i podłogowe są tym elementem wykończenia wnętrz, który może nadać pomieszczeniom styl i charakter. Prawidłowy dobór oraz montaż płytek pozwoli cieszyć się wizualnym efektem przez wiele lat. Modnym trendem jest układanie bezfugowe z wykorzystaniem płytek rektyfikowanych.

Płytki kalibrowane czy rektyfikowane?

Po wypaleniu płytki mogą się nieco różnić wymiarami, co wynika z procesu ich produkcji — utrata wody powoduje ich nierównomierne kurczenie się. Nie obniża to wcale ich jakości. Są one następnie sortowane według rzeczywistych rozmiarów, czyli kalibrowane. Jednakże nawet w tym samym kartonie możemy mieć płytki, które będą miały boki, których długość różni się nawet o 2-3 mm. Płytki kalibrowane mają lekko zaokrąglone krawędzie, dlatego nie można z nich ułożyć jednolitej powierzchni. Do takich celów służą płytki rektyfikowane, których krawędzie są frezowane tak, by uzyskać ostre krawędzie, proste kąty i identyczne wymiary (maksymalne odstępstwo to 0,2 mm). Płytki rektyfikowane są w związku z tym droższe od zwykłych płytek kalibrowanych, ale pozwalają uzyskać efekt gładkiej tafli. Im większa powierzchnia płytek, tym lepiej. Przeszkadzać mogą jedynie fugi pomiędzy płytkami. Może więc z nich zrezygnować i ułożyć płytki bez fug, na styk?

Po co nam fugi?

Fuga może pełnić funkcję dekoracyjną, ale to nie jest jej najważniejsze zadanie. Fugi maskują drobne nierówności płytek. Prawidłowe wypełnienie fugi zwiększa przyczepność płytek do podłoża. Zapobiega wnikaniu wilgoci w ściany lub podłogi (zwłaszcza w łazience lub kuchni) oraz zapobiega gromadzeniu się w szczelinach pomiędzy płytkami kurzu i innych zanieczyszczeń. Mogłyby być to znakomitą pożywką dla roztoczy lub pleśni. Każda substancja w przyrodzie pod wpływem zmian temperatury zmienia swoje wymiary (rozszerza się i kurczy). Stopień reagowania materiału na temperaturę określa jego współczynnik rozszerzalności termicznej. Dla każdej substancji jest on inny. Oznacza to, że konieczne jest pozostawienie między płytkami szczeliny dylatacyjnej. W przeciwnym razie rozszerzające się pod wpływem temperatury płytki mogłyby się stykać i naciskać na siebie. Rosnące naprężenia doprowadziłyby do ich uszkodzenia lub odspajania od podłoża. Ogrzewanie podłogowe wydatnie zwiększa różnice temperatur działające na płytki i w takich przypadkach szczególnie istotne jest zachowanie odpowiedniej szerokości spoin, zatem fuga pełni też funkcję techniczną. Spoiny okazują się przydatne w sytuacjach awaryjnych, gdy konieczne jest usunięcie lub wymiana pojedynczej płytki. Łatwo można odspoić płytkę od podłoża i usunąć bez niszczenia sąsiednich płytek.

A jednak z fugą

Praktyka pokazuje, że ułożenie płytek bez fug jest niewłaściwe i niepraktyczne. Nawet niewielka szczelina 0,2 mm pomiędzy poszczególnymi płytkami rektyfikowanymi jest wystarczająco duża dla wody, kurzu i mikroorganizmów, które znajdą sobie tam znakomite warunki dla rozwoju i wypełnią wnętrze chorobotwórczymi patogenami. Prawa fizyki prędzej czy później również dadzą o sobie znać. Na pięknej tafli gładkiej powierzchni (szczególnie na styku płytek) pojawią się mikroskopijne spękania, systematycznie powiększające się po każdym większym wahaniu temperatury. Efekt gładkiej tafli można uzyskać, kładąc płytki rektyfikowane z niewielką szczeliną dylatacyjną o szerokości od 1,5 do 3 mm, by zniwelować ryzyko uszkodzeń spowodowanych rozszerzalnością termiczną materiału. Przy płytkach o dużej powierzchni fuga o tak małej szerokości będzie niemal niezauważalna. W razie konieczności wymiany którejkolwiek z płytek nie trzeba będzie rujnować całej powierzchni.

Zobacz koniecznie jaką dobrać szerokość fugi? Fuga wąska czy szeroka?

by

Poradnik malowania ścian i sufitów

malowanie mieszkania Warszawa
poradnik malowania mieszkania

Starannie pomalowane, czyste i gładkie ściany to podstawa aranżowania każdego wnętrza. Dobranie odpowiedniego koloru jest tak samo ważne, jak wybranie mebli i dodatków. Jednak samo pomalowanie ścian to nie wszystko – przed chwyceniem za pędzel należy wykonać szereg czynności i zebrać odpowiednie narzędzia, by mieć pewność, że praca przyniesie jak najlepszy efekt. Dlatego w przypadku takich zabiegów, jak malowanie mieszkania Warszawa zapewnia wszelkiego rodzaju profesjonalne usługi, a także narzędzia niezbędne do satysfakcjonująco wykonanej pracy.

Zabezpieczanie pomieszczenia

Przed rozpoczęciem jakichkolwiek prac należy zadbać o odpowiednie przygotowanie przestrzeni do pracy, w tym wszystkich mebli i elementów znajdujących się w pokoju. W tym celu należy zacząć od wyniesienia z pomieszczenia wszystkich przedmiotów, które łatwo przenosić. Jeśli z jakiegoś powodu nie chcemy wynosić ich z pokoju, można poukładać je w zamykanych szafkach.

Kolejnym krokiem jest zdjęcie firanek i, jeśli to możliwe, zdemontowanie gniazdek i przełączników świateł, jeśli nie, wystarczy zakryć je taśmą. Następnie należy zabezpieczyć powierzchnie pionowe i poziome, których nie da się wynieść z pokoju za pomocą szerokiej papierowej taśmy oraz folii malarskiej. W tym celu przesuwamy wszystkie meble na środek pokoju, a następnie przykrywamy folią i zabezpieczamy. Okna i drzwi zabezpieczamy w ten sam sposób, przyklejając folię do framug.

Taśmą zabezpieczamy także listwy podłogowe, pamiętając o jej dokładnym przyklejeniu, co później przekłada się na precyzyjne wykończenia ścian. Sama podłoga, najbardziej narażona na zabrudzenia powinna zostać zasłonięta. Można zdecydować się na rozłożenie zwykłych kartonów, gazet czy folii, jednak na rynku istnieją także różnego rodzaju profesjonalne włókniny okrywające wielokrotnego użytku, które można wykorzystać między innymi przy malowaniu i remontach. Krawędź pomiędzy ścianami a sufitem zwykle wystarczy zabezpieczyć paskiem szerokiej taśmy.

Odpowiednie narzędzia

Przygotowanie oraz malowanie ścian wymaga wyposażenia się w niezbędne narzędzia i materiały. Obecność wielu z nich jest zmienna i zależy od stanu w jakim znajdują się ściany. Oprócz wyżej wymienionych folii i taśmy należy zaopatrzyć się w wałki i pędzle malarskie. Wybór odpowiedniego tworzywa zależy od stanu ścian i rodzaju farby. Do farb wodorozcieńczalnych zalecany jest wałek z runa syntetycznego, natomiast wełniany dobrze sprawdza się przy farbach rozpuszczalnikowych. Długość runa zależy natomiast od podłoża – dłuższe sprawdza się zwykle lepiej na chropowatych nierównych powierzchniach, natomiast te o krótszym do powierzchni płaskich i dobrze przygotowanych.

Do trudno dostępnych miejsc dobrze jest zaopatrzyć się w mniejsze i większe pędzle malarskie – płaskie, do styków pomiędzy ścianami, oraz kątowe wykorzystywane najczęściej do pracy w okolicach grzejników i kaloryferów. Do równomiernego nabierania farby najlepszym narzędziem jest kuweta malarska, natomiast do mieszania koloru, zwłaszcza przy farb z pigmentem, przyda się mieszadełko. 

Przygotowanie ścian 

W zależności od stanu ścian, jeszcze przed malowaniem należy zająć się wszelkimi ubytkami i nierównościami, które mogłyby sprawić kłopot przy nakładaniu farby. Do tego potrzebne będzie kilka kolejnych narzędzi. Warto zacząć od usunięcia starej powłoki znajdującej się na ścianach. Jeśli mamy do czynienia z farbą wodoodporną najlepiej użyć emulsji lub preparatu usuwania farb, jeśli nie, wystarczy nawilżyć ścianę wodą i zeskrobać kolor szpachelką. Inną metodą jest starcie materiału papierem ściernym o dużej granulacji lub użycie szlifierki oscylacyjnej.

Niezależnie od wybranej metody trzeba pamiętać że jest to proces czasochłonny i wywołujący duże zapylenie powietrza, dlatego warto zaopatrzyć się w akcesoria chroniące twarz, jak okulary czy maseczka. Jeśli decydujemy się zostawić starą farbę, ściany koniecznie trzeba umyć, ponieważ wszelkie tłuste plamy i inne zabrudzenia źle wpłyną na przyczepność nowego koloru i spowodują jego odpadanie. Korzystamy wtedy z wody i specjalnego mydła malarskiego. Jeśli w którymś miejscu zauważyliśmy ognisko pleśni, trzeba sięgnąć także po środek grzybobójczy.

Wszelkie ubytki, nierówności czy szczeliny w ścianach należy przed malowaniem pokryć masą szpachlową, a po wyschnięciu zetrzeć papierem ściernym. Jeśli ściana jest nowa lub gdy zdecydowaliśmy się usunąć poprzednią powierzchnię, niezbędne jest gruntowanie ścian za pomocą jednego z dostępnych na rynku rodzajów gruntu. Natomiast jeśli poprzedni kolor zostaje na ścianach, można pominąć ten krok, a w zamian zastosować farbę podkładową, która wygładzi ścianę, zapewni lepszą przyczepność, a co najważniejsze, zapobiegnie prześwitywaniu poprzedniego, ciemniejszego koloru, jeśli zmieniamy go na jaśniejszy czy bardziej stonowany.

Malowanie

Najważniejsze przed samym malowaniem jest dobre wymieszanie farby w wiaderku za pomocą mieszadełka. Przy planowanym położeniu kilku warstw lub malowaniu w całości pędzlem, pierwszą warstwę można delikatnie rozcieńczyć z wodą. Rozpoczynając malowanie warto najpierw skupić się na wszelkich kantach, brzegach, winklach i łączeniach, a także miejscach trudno dostępnych i sięgnąć po małe, płaskie pędzle. Malując takie „granice” zmniejszymy ryzyko późniejszego zabrudzenia innych powierzchni. Na koniec, za pomocą dużych pędzli lub wałków pokrywamy resztę ścian. Dobre farby możemy zakupić w Flugger Farby.

Malując ściany należy pamiętać, by w jednym cyklu pociągać wałkiem w jednym kierunku – to znaczy albo poziomo, albo pionowo – co zapobiegnie powstawaniu nieestetycznych smug. Po skończonym malowaniu należy szybko usunąć wszelkie niedociągnięcia i wyczyścić zabrudzone miejsca, a następnie opuścić pomieszczenie na czas jego schnięcia. Podejmując się takiej pracy, można zdecydować się na działanie samemu, jednak do takiego  zabiegu, jak malowanie mieszkania Warszawa zapewnia wielu przeszkolonych specjalistów zapewniających swoje profesjonalne usługi.

Malujesz właśnie mieszkanie? Zobacz koniecznie jak Jak malować pokój by optycznie go powiększyć. A jeśli nie chcesz sam malować powierz to nam malowanie mieszkania Warszawa