by

Beton – klasy, rodzaje, właściwości, zastosowanie

O atrakcyjności materiału budowlanego decyduje szereg czynników. Przykładowo jest to jego odporność na czynniki mechaniczne, takie jak ściskanie albo łatwość jego wyrobu. Należy też wspomnieć o cenie, która często odgrywa główną rolę przy pracach przemysłowych oraz budowlanych. Szeroko znany beton spełnia wszystkie wcześniej wymienione kryteria. Dzięki temu zyskał niezwykłą popularność wśród fachowców i amatorów.

Produkcja betonu i podstawowy podział.

Jego wyrób jest względnie łatwy. Można go otrzymać przy pomocy kilku narzędzi, takich jak: taczka lub betoniarka i kilku składników: cementu, kruszywa, wody oraz opcjonalnych dodatków w odpowiednich proporcjach. Do wyrobu mniejszych ilości materiału znacznie lepiej nada się taczka lub nawet wiadro. Do mieszania doskonale sprawdza się wiertło wiertarki. Po otrzymaniu gęstej mieszaniny warto jest ją jak najszybciej wylać. Na skale przemysłową produkcją zajmują się betoniarnie które przywożą gotową mieszankę betonową na budowę. Oczywiście rodzaje betonu różnią się od siebie składem.

Podstawowym kryterium służącym do odróżnienia gatunku betonu jest jego gęstość. Na podstawie tej wielkości wyróżniamy beton:

  • lekki  (800-2000 kg/m³)- przy jego wyrobie wykorzystuje się beton komórkowy oraz lekkie kruszywa. Doskonale sprawdza się przy pracach drobnowymiarowych, takich jak tworzenie warstw wyrównujących albo bloczków ściennych.
  • Zwykły (2000-2600 kg/m³)- do jego produkcji używa się piasku, żwiru lub kamienia bazaltowego. Nie może być wylewany w miesiącach zimowych. Jest to najbardziej uniwersalna grupa betonu, wykorzystywana do wielu prac, np. wykonywania podłoża pod płytki. 
  • Ciężki (> 2600 kg/m³)- najcięższy w swojej klasie, produkuje się go z kruszyw manganowych lub stalowych. Jako jedyny zatrzymuje promieniowanie jonizujące. Stosowany jest przy pracach wymagających dużej stabilności, wytrzymałości oraz odporności.

Klasy betonu.

Jest to parametr oceniający jakość betonu, na podstawie jego odporności na ściskanie (ustalonego przez normę PN-EN 13791). Oznacza się ją za pomocą uniwersalnego symbolu – litery oraz dwóch cyfr. 

  • Litera występująca na początku oznaczenia to C, w przypadku betonu zwykłego lub ciężkiego oraz LC oznaczającego beton lekki.
  • Pierwsza w kolejności liczba mieści się w zakresie od 8-1000. Jest to wytrzymałość na ściskanie kostki sześciennej.
  • Druga cyfra to zakres 10-115. Oznacza wytrzymałość betonu w postaci walca. 

Należy wspomnieć o wyjątku jakim są betony LC. Posiadają one nieco inne zakresy obu liczb: w przypadku pierwszej od 8 do 80, natomiast drugiej od 9 do 88. Różnice pojawiają się również przy niektórych produktach z klasy C. Popularnym przykładem jest beton B20, będący nazwą handlową. Dla obecnych oznaczeń określony byłby jako C16/20.

Klasy wytrzymałości betonu na ściskanie :

beton ciężki i zwykły

  • C8/10 (dawniej B10)
  • C12/15 (dawniej B15)
  • C16/20 (dawniej B20)
  • C20/25 (dawniej B25)
  • C25/30 (dawniej B30)
  • C30/37 (dawniej B37, B35 i B40)
  • C35/45 (dawniej B45)
  • C40/50 (dawniej B50)
  • C45/55 (dawniej B55)
  • C50/60 (dawniej B60)
  • C55/67
  • C60/75
  • C70/85
  • C80/95
  • C90/105
  • C100/115

beton lekki

  • LC8/9
  • LC12/13
  • LC16/18
  • LC20/22
  • LC25/28
  • LC30/33
  • LC35/38
  • LC40/44
  • LC45/50
  • LC50/55
  • LC55/60
  • LC60/66
  • LC70/77
  • LC80/88

Przeczytaj koniecznie jak wykonać taras nad garażem lub zleć usługę firmie remontowej Warszawa

by

Taras nad garażem krok po kroku.

glazurnik Warszawa

Prawidłowe wykonanie tarasu nad pomieszczeniem (nad stropodachem) wymaga precyzyjnego i dokładnego wykonania kilku warstw z różnych materiałów. Jednak poprawne ich wykonanie zapewni nam, że przez wiele lat nie będziemy mieli żadnych problemów z przeciekającym tarasem czy odpadającymi płytkami.

Krok 1 sposób montażu barierek

Barierki montowane mogą być od przodu/frontu elewacji lub od góry. Pierwsze rozwiązanie może okazać się droższe, ale jest lepsze. Ponieważ ułatwi to nam montaż okładziny, a co za tym idzie ustrzeże nas przed błędami które łatwo popełnić.

Jeżeli barierki montowane mamy od góry. Musimy dobrze wyizolować mocowania odpowiednimi materiałami do dylatowania. Trzeba też przykleić folię do uchwytów barierki, a w przypadku warstwy dociskowej należy pamiętać o zapewnieniu dylatacji wokół mocowań. Zwróćmy także uwagę na wypełnienie ich materiałem zapewniającym trwałą elastyczność. Mogą być to produkty Atlas lub Sika np. Sikaflex lub inne wysokiej jakości produkty dostępne na rynku.

Krok 2 właściwy spadek

Bardzo ważne jest zrobienie odpowiednich spadków – min 2% w kierunku w którym woda ma spływać. Spadek można wykonać zaprawami cienkowarstwowymi o dobrej przyczepności. Mogą to być produkty typu ZW330 Atlas.

W przypadku barierek mocowanych od góry to właśnie teraz montujemy uchwyty do barierki.

Krok 3 warstwa paroizolacyjna

Warstwę paroizolacyjną wykonać możemy z papy z aluminium, 2-składkinową masą bitumiczną lub hydroizolacją.

Zadaniem tej warstwy jest zatrzymanie pary. Trzeba uważać przy zastosowaniu hydroizolacji ponieważ większość szlamów hydroizolacyjnych nie spełnia odpowiednich parametrów technicznych. Warstwę paroizolacyjną wywijamy na ścianę z zakładem minimum 30cm. Narożniki zbroimy paskiem z włókniny.

Krok 4 termoizolacja

Całość tarasu wykładamy warstwą termoizolacji w postaci styropianu/styroduru XPS/EPS o minimalnej wytrzymałości na ściskanie przy 10% odkształceniu – 300 kPa. Grubość tej warstwy to najlepiej około 10cm.

Krok 5 warstwa poślizgowa

Układamy folię PE jako warstwę poślizgową oraz stanowiącą warstwę hydroizolacyjną dla warstwy dociskowej zabezpieczającą jednocześnie przez zbyt szybkim oddawaniem wilgoci z jastrychu.

Krok 6 warstwa dociskowa

Wykonujemy warstwę dociskową o grubość minimum 50mm, najlepiej 60-70mm ze zbrojeniem. Całość dylatowana po obwodzie oraz w miejscu styku z barierkami w przypadku barierek montowanych od góry.

Przy tarasie o powierzchni powyżej 8m2 musisz wykonać musimy również dylatacje w samej warstwie, tak aby nie było pól większych niż 8m2. Do mieszanki betonowej możemy sobie dodać specjalnego preparatu blokującego wodę.

Krok 7 hydroizolacja podpłytkowa

Pierwszym etapem warstwy wykończeniowej tarasu jest wykonanie dwuskładnikowej hydroizolacji aplikowanej bezpośrednio pod zaprawę klejową do płytek. Może to być np. Atlas Woder Duo. Pierwszą warstwę izolacji dobrze musimy wetrzeć pędzlem, a drugą nałożyć grubszą zacierając pacą stalową.

Krok 8 montaż płytek/deski

W zależności od wyboru rodzaju wykończenia jeśli będzie to deska tarasowa czy układane płytki na klej musimy zwrócić uwagę by wykonać ten krok bardzo starannie. W przypadku okładziny z płytek musimy zastosować klej wysoko elastyczny o parametrach klasy C2. Fugi wykonujemy grube na minimum 3/4 grubości płytek. Fuga musi być o właściwościach odpowiadających trudnym warunkom panującym na tarasie.

Przeczytaj koniecznie jaką dobrać szerokość fugi? Fuga wąska czy szeroka?

by

Płytki układane bezfugowo. Czy aby na pewno?

Płytki ceramiczne ścienne i podłogowe są tym elementem wykończenia wnętrz, który może nadać pomieszczeniom styl i charakter. Prawidłowy dobór oraz montaż płytek pozwoli cieszyć się wizualnym efektem przez wiele lat. Modnym trendem jest układanie bezfugowe z wykorzystaniem płytek rektyfikowanych.

Płytki kalibrowane czy rektyfikowane?

Po wypaleniu płytki mogą się nieco różnić wymiarami, co wynika z procesu ich produkcji — utrata wody powoduje ich nierównomierne kurczenie się. Nie obniża to wcale ich jakości. Są one następnie sortowane według rzeczywistych rozmiarów, czyli kalibrowane. Jednakże nawet w tym samym kartonie możemy mieć płytki, które będą miały boki, których długość różni się nawet o 2-3 mm. Płytki kalibrowane mają lekko zaokrąglone krawędzie, dlatego nie można z nich ułożyć jednolitej powierzchni. Do takich celów służą płytki rektyfikowane, których krawędzie są frezowane tak, by uzyskać ostre krawędzie, proste kąty i identyczne wymiary (maksymalne odstępstwo to 0,2 mm). Płytki rektyfikowane są w związku z tym droższe od zwykłych płytek kalibrowanych, ale pozwalają uzyskać efekt gładkiej tafli. Im większa powierzchnia płytek, tym lepiej. Przeszkadzać mogą jedynie fugi pomiędzy płytkami. Może więc z nich zrezygnować i ułożyć płytki bez fug, na styk?

Po co nam fugi?

Fuga może pełnić funkcję dekoracyjną, ale to nie jest jej najważniejsze zadanie. Fugi maskują drobne nierówności płytek. Prawidłowe wypełnienie fugi zwiększa przyczepność płytek do podłoża. Zapobiega wnikaniu wilgoci w ściany lub podłogi (zwłaszcza w łazience lub kuchni) oraz zapobiega gromadzeniu się w szczelinach pomiędzy płytkami kurzu i innych zanieczyszczeń. Mogłyby być to znakomitą pożywką dla roztoczy lub pleśni. Każda substancja w przyrodzie pod wpływem zmian temperatury zmienia swoje wymiary (rozszerza się i kurczy). Stopień reagowania materiału na temperaturę określa jego współczynnik rozszerzalności termicznej. Dla każdej substancji jest on inny. Oznacza to, że konieczne jest pozostawienie między płytkami szczeliny dylatacyjnej. W przeciwnym razie rozszerzające się pod wpływem temperatury płytki mogłyby się stykać i naciskać na siebie. Rosnące naprężenia doprowadziłyby do ich uszkodzenia lub odspajania od podłoża. Ogrzewanie podłogowe wydatnie zwiększa różnice temperatur działające na płytki i w takich przypadkach szczególnie istotne jest zachowanie odpowiedniej szerokości spoin, zatem fuga pełni też funkcję techniczną. Spoiny okazują się przydatne w sytuacjach awaryjnych, gdy konieczne jest usunięcie lub wymiana pojedynczej płytki. Łatwo można odspoić płytkę od podłoża i usunąć bez niszczenia sąsiednich płytek.

A jednak z fugą

Praktyka pokazuje, że ułożenie płytek bez fug jest niewłaściwe i niepraktyczne. Nawet niewielka szczelina 0,2 mm pomiędzy poszczególnymi płytkami rektyfikowanymi jest wystarczająco duża dla wody, kurzu i mikroorganizmów, które znajdą sobie tam znakomite warunki dla rozwoju i wypełnią wnętrze chorobotwórczymi patogenami. Prawa fizyki prędzej czy później również dadzą o sobie znać. Na pięknej tafli gładkiej powierzchni (szczególnie na styku płytek) pojawią się mikroskopijne spękania, systematycznie powiększające się po każdym większym wahaniu temperatury. Efekt gładkiej tafli można uzyskać, kładąc płytki rektyfikowane z niewielką szczeliną dylatacyjną o szerokości od 1,5 do 3 mm, by zniwelować ryzyko uszkodzeń spowodowanych rozszerzalnością termiczną materiału. Przy płytkach o dużej powierzchni fuga o tak małej szerokości będzie niemal niezauważalna. W razie konieczności wymiany którejkolwiek z płytek nie trzeba będzie rujnować całej powierzchni.

Zobacz koniecznie jaką dobrać szerokość fugi? Fuga wąska czy szeroka?

by

Poradnik malowania ścian i sufitów

malowanie mieszkania Warszawa
poradnik malowania mieszkania

Starannie pomalowane, czyste i gładkie ściany to podstawa aranżowania każdego wnętrza. Dobranie odpowiedniego koloru jest tak samo ważne, jak wybranie mebli i dodatków. Jednak samo pomalowanie ścian to nie wszystko – przed chwyceniem za pędzel należy wykonać szereg czynności i zebrać odpowiednie narzędzia, by mieć pewność, że praca przyniesie jak najlepszy efekt. Dlatego w przypadku takich zabiegów, jak malowanie mieszkania Warszawa zapewnia wszelkiego rodzaju profesjonalne usługi, a także narzędzia niezbędne do satysfakcjonująco wykonanej pracy.

Zabezpieczanie pomieszczenia

Przed rozpoczęciem jakichkolwiek prac należy zadbać o odpowiednie przygotowanie przestrzeni do pracy, w tym wszystkich mebli i elementów znajdujących się w pokoju. W tym celu należy zacząć od wyniesienia z pomieszczenia wszystkich przedmiotów, które łatwo przenosić. Jeśli z jakiegoś powodu nie chcemy wynosić ich z pokoju, można poukładać je w zamykanych szafkach.

Kolejnym krokiem jest zdjęcie firanek i, jeśli to możliwe, zdemontowanie gniazdek i przełączników świateł, jeśli nie, wystarczy zakryć je taśmą. Następnie należy zabezpieczyć powierzchnie pionowe i poziome, których nie da się wynieść z pokoju za pomocą szerokiej papierowej taśmy oraz folii malarskiej. W tym celu przesuwamy wszystkie meble na środek pokoju, a następnie przykrywamy folią i zabezpieczamy. Okna i drzwi zabezpieczamy w ten sam sposób, przyklejając folię do framug.

Taśmą zabezpieczamy także listwy podłogowe, pamiętając o jej dokładnym przyklejeniu, co później przekłada się na precyzyjne wykończenia ścian. Sama podłoga, najbardziej narażona na zabrudzenia powinna zostać zasłonięta. Można zdecydować się na rozłożenie zwykłych kartonów, gazet czy folii, jednak na rynku istnieją także różnego rodzaju profesjonalne włókniny okrywające wielokrotnego użytku, które można wykorzystać między innymi przy malowaniu i remontach. Krawędź pomiędzy ścianami a sufitem zwykle wystarczy zabezpieczyć paskiem szerokiej taśmy.

Odpowiednie narzędzia

Przygotowanie oraz malowanie ścian wymaga wyposażenia się w niezbędne narzędzia i materiały. Obecność wielu z nich jest zmienna i zależy od stanu w jakim znajdują się ściany. Oprócz wyżej wymienionych folii i taśmy należy zaopatrzyć się w wałki i pędzle malarskie. Wybór odpowiedniego tworzywa zależy od stanu ścian i rodzaju farby. Do farb wodorozcieńczalnych zalecany jest wałek z runa syntetycznego, natomiast wełniany dobrze sprawdza się przy farbach rozpuszczalnikowych. Długość runa zależy natomiast od podłoża – dłuższe sprawdza się zwykle lepiej na chropowatych nierównych powierzchniach, natomiast te o krótszym do powierzchni płaskich i dobrze przygotowanych.

Do trudno dostępnych miejsc dobrze jest zaopatrzyć się w mniejsze i większe pędzle malarskie – płaskie, do styków pomiędzy ścianami, oraz kątowe wykorzystywane najczęściej do pracy w okolicach grzejników i kaloryferów. Do równomiernego nabierania farby najlepszym narzędziem jest kuweta malarska, natomiast do mieszania koloru, zwłaszcza przy farb z pigmentem, przyda się mieszadełko. 

Przygotowanie ścian 

W zależności od stanu ścian, jeszcze przed malowaniem należy zająć się wszelkimi ubytkami i nierównościami, które mogłyby sprawić kłopot przy nakładaniu farby. Do tego potrzebne będzie kilka kolejnych narzędzi. Warto zacząć od usunięcia starej powłoki znajdującej się na ścianach. Jeśli mamy do czynienia z farbą wodoodporną najlepiej użyć emulsji lub preparatu usuwania farb, jeśli nie, wystarczy nawilżyć ścianę wodą i zeskrobać kolor szpachelką. Inną metodą jest starcie materiału papierem ściernym o dużej granulacji lub użycie szlifierki oscylacyjnej.

Niezależnie od wybranej metody trzeba pamiętać że jest to proces czasochłonny i wywołujący duże zapylenie powietrza, dlatego warto zaopatrzyć się w akcesoria chroniące twarz, jak okulary czy maseczka. Jeśli decydujemy się zostawić starą farbę, ściany koniecznie trzeba umyć, ponieważ wszelkie tłuste plamy i inne zabrudzenia źle wpłyną na przyczepność nowego koloru i spowodują jego odpadanie. Korzystamy wtedy z wody i specjalnego mydła malarskiego. Jeśli w którymś miejscu zauważyliśmy ognisko pleśni, trzeba sięgnąć także po środek grzybobójczy.

Wszelkie ubytki, nierówności czy szczeliny w ścianach należy przed malowaniem pokryć masą szpachlową, a po wyschnięciu zetrzeć papierem ściernym. Jeśli ściana jest nowa lub gdy zdecydowaliśmy się usunąć poprzednią powierzchnię, niezbędne jest gruntowanie ścian za pomocą jednego z dostępnych na rynku rodzajów gruntu. Natomiast jeśli poprzedni kolor zostaje na ścianach, można pominąć ten krok, a w zamian zastosować farbę podkładową, która wygładzi ścianę, zapewni lepszą przyczepność, a co najważniejsze, zapobiegnie prześwitywaniu poprzedniego, ciemniejszego koloru, jeśli zmieniamy go na jaśniejszy czy bardziej stonowany.

Malowanie

Najważniejsze przed samym malowaniem jest dobre wymieszanie farby w wiaderku za pomocą mieszadełka. Przy planowanym położeniu kilku warstw lub malowaniu w całości pędzlem, pierwszą warstwę można delikatnie rozcieńczyć z wodą. Rozpoczynając malowanie warto najpierw skupić się na wszelkich kantach, brzegach, winklach i łączeniach, a także miejscach trudno dostępnych i sięgnąć po małe, płaskie pędzle. Malując takie „granice” zmniejszymy ryzyko późniejszego zabrudzenia innych powierzchni. Na koniec, za pomocą dużych pędzli lub wałków pokrywamy resztę ścian. Dobre farby możemy zakupić w Flugger Farby.

Malując ściany należy pamiętać, by w jednym cyklu pociągać wałkiem w jednym kierunku – to znaczy albo poziomo, albo pionowo – co zapobiegnie powstawaniu nieestetycznych smug. Po skończonym malowaniu należy szybko usunąć wszelkie niedociągnięcia i wyczyścić zabrudzone miejsca, a następnie opuścić pomieszczenie na czas jego schnięcia. Podejmując się takiej pracy, można zdecydować się na działanie samemu, jednak do takiego  zabiegu, jak malowanie mieszkania Warszawa zapewnia wielu przeszkolonych specjalistów zapewniających swoje profesjonalne usługi.

Malujesz właśnie mieszkanie? Zobacz koniecznie jak Jak malować pokój by optycznie go powiększyć. A jeśli nie chcesz sam malować powierz to nam malowanie mieszkania Warszawa

by

Wylewki cementowe i anhydrytowe

wylewka warszawa
przygotowanie pod wylewkę

Przez ostatnie lata wylewki cementowe są najbardziej popularne. Jednak obecnie coraz częściej wykorzystuje się także wylewki anhydrytowe. Warto wiedzieć jakie są zalety i wady obu rozwiązań oraz jakie są konkretne rodzaje wylewek i o czym należy pamiętać podejmując decyzję o ich wyborze. 

Wylewki cementowe i anhydrytowe – charakterystyka 

Wylewki cementowe wiążą się z wieloma zaletami. Przede wszystkim są one bardzo odporne i można je stosunkowo łatwo wykonać. Wystarczy wykonać mieszankę cementu i piasku w proporcji 1:3 z dodatkiem wody. Warto zaznaczyć, że aby wykonać gładką i równą wylewkę należy zainwestować trochę czasu i pracy. Materiał naturalnie jest porowaty, a ręczne zacieranie może doprowadzić do powstania pustek powietrznych np. wokół rur czy innych instalacji, co znacznie obniża działanie ogrzewania podłogowego. Dlatego ważne jest zagęszczanie wylewki przy jej wykonaniu. Wylewki cementowe mogą przetrwać w nienaruszonym stanie przez naprawdę długi czas. Nadają się one świetnie do wszelkich obiektów użyteczności publicznych, szpitali zarówno do pomieszczeń mieszkalnych jak i budowlanych, czy handlowych. 

Z kolei wylewki anhydrytowe to idealne rozwiązanie, do pomieszczeń suchych np. salony, pokoje, przedpokoje itp. Nie są one odporne na działanie wody, co niewątpliwie jest ich dużą wadą. Nie nadają się one do łazienek, a tym bardziej na zewnątrz. W wylewce można zatopić ogrzewanie podłogowe, a na wylewkę można układać panele podłogowe, gres, parkiet. Wylewka jest zazwyczaj sprzedawana w gotowych workach, cechuje się dobrymi parametrami termoprzewodzącymi, a także ma sporą wytrzymałość. Wylewki anhydrytowe to wylewki samopoziomujące, po wyschnięciu tworzą gładką powierzchnię. Wykonanie takiej wylewki jest o wiele szybsze niż w przypadku wylewki cementowej. A właściwości samopoziomujące ułatwiają wykończenie. 

Klasy wylewek

  • Normy PN-EN 206-1 określają klasę odporności na ściskanie. Oznaczane symbolem składającym się z litery „C” i cyfr np. C10, C20, C25, C30, C35. Im większa wartość to tym wyższa wytrzymałość.
  • F4, F5, F6, F7 – to drugie określenia klasy wytrzymałości na zginanie. W uproszczeniu klasa ta określa całkowite odkształcenia elementu jako algebraiczną sumę odkształceń cząstkowych.

Jak wykonać wylewkę?

Przeprowadzając remont czy wykończenie i chcąc wykonać wylewkę cementową, warto wiedzieć jak najlepiej to wykonać. W pierwszej kolejności należy przygotować odpowiednio podłoże. Należy wyłożyć na nim folię o właściwościach parailozalcyjnych, a następnie przejść do wykonania zbrojenia. Siatki powinny być odpowiednio rozmieszczone. Ważne jest także wykonanie dylatacji obwodowej, a także dylatacji konstrukcyjnej.

Po przygotowaniu podłoża można przejść do wykonania masy cementowej. Jak wspomniano wcześniej, w tym celu należy zmieszać cement, piasek oraz wodę lub inne dodatki . Wszystko musi być w odpowiednich proporcjach w zależności od oczekiwanego parametru wytrzymałościowego. Najlepiej wylewkę mieszać w betoniarce lub kupić gotowy produkt. Przewożąc zaprawę z miejsca na miejsce, należy szczególnie zadbać o to, aby nie uszkodzić już wykonanego podłoża. Po wylaniu wylewki trzeba je zacierać, zwilżać wodą, a na końcu zabezpieczyć poprzez polewanie jej wodą przez kilka dni.

Chcąc wykonać wylewkę anhydrytową, należy przygotować podłoże, wyznaczyć odpowiednią ilość materiału, a także grubość wylewki. Następnie trzeba przygotować sztangi, zmieszać materiał i wylać go w wyznaczonym miejscu. Wylewka będzie twarda już drugiego dnia.

Co to jest chudziak?

Na koniec warto też wspomnieć co to jest chudziak.

Chudziak to nic innego jak beton podkładkowo – wyrównawczy, który charakteryzuje się dość niską wytrzymałością na ściskanie. Wykorzystuje się go niemal na każdej budowie, jako warstwę wylewaną pod fundamenty. Pozwala ona na ustabilizowanie podłoża. 

Robisz właśnie remont mieszkania? Zobacz koniecznie jak wykończyć narożniki płytek.