O atrakcyjności odpływów liniowych nie trzeba przypominać. W przeciągu kilku lat zyskały bardzo mocno na popularności. Z racji ich prostoty, są łatwe do utrzymania w czystości oraz nie posiadają barier architektonicznych (odpływ ukryty w podłodze). Odpływy liniowe są dzisiaj najczęściej wybieranym sposobem wykończenia prysznica.
Odpływ liniowy, jaki prawidłowy spadek?
Bardzo ważne jest podczas etapu montażu kanału odpływowego zaplanowanie spadku podłogi w kierunku odpływu. Dlatego wymaga to wszystko odpowiednio dużej wysokości podłogi, tak by zmieścić stelaż odpływu, syfon oraz rury odprowadzające. Minimalny spadek powinien wynosić 1,5% czyli 1,5cm spadku na każdy 1m. Zapewni to poprawny odpływ wody do kanalizacji. Maksymalny spadek nie powinien przekraczać 3%. Zbyt duży spadek będzie wyczuwalny dla ludzkiego mózgu i kąpiel nie będzie już tak komfortowa. Warto też pamiętać o odpowiednim wyborze syfonu z wysoką przepustowością (zalecane minimum przepływu to 36l/s) oraz prawidłowym spadku rury odpływowej do pionu kanalizacyjnego 2-3%.
Szerokość odpływu zaleca się, aby była równa strefie prysznica lub 1-2cm większa, tak by zmieścić ściankę z szybą. W przypadku krótszego odpływu trzeba będzie dociąć małe paski płytek by uzupełnić szerokość odpływu. Można to zrobić w ten sposób:
Listwa spadkowa brodzikowa
W czasie montażu stelaża odpływu liniowego, trzeba też zaprojektować rodzaj wykończenia spadku. W przypadku kabiny prysznicowej narożnej ze ścianą z szyby lub samą ścianką walk-in z pomocą przychodzą z pomocą specjalne listwy spadkowe lub zastosowanie typowej listwy glazurniczej w kształcie litery „L”. Ważne by taka listwa miała nie mniejszą wysokość niż wysokość całego spadku w stosunku do poziomu podłogi łazienki. W przypadku typowej strefy prysznica 90×90 wysokość listwy to około 15mm. Listwę taką zatapiamy na etapie układania płytek.
Listwy brodzikowe stosujemy w miejscu „uskoku” z poziomem podłogi do pozostałej części łazienki. Profile te stosuje się w miejscu ścianki z szybą. Zapewni to swobodne dojście do strefy prysznicowej, bez wykonywania progów itp.
Poniżej podobne przykłady zastosowania listew do opływu liniowego/brodzikowego
O atrakcyjności materiału budowlanego decyduje szereg czynników. Przykładowo jest to jego odporność na czynniki mechaniczne, takie jak ściskanie albo łatwość jego wyrobu. Należy też wspomnieć o cenie, która często odgrywa główną rolę przy pracach przemysłowych oraz budowlanych. Szeroko znany beton spełnia wszystkie wcześniej wymienione kryteria. Dzięki temu zyskał niezwykłą popularność wśród fachowców i amatorów.
Produkcja betonu i podstawowy podział.
Jego wyrób jest względnie łatwy. Można go otrzymać przy pomocy kilku narzędzi, takich jak: taczka lub betoniarka i kilku składników: cementu, kruszywa, wody oraz opcjonalnych dodatków w odpowiednich proporcjach. Do wyrobu mniejszych ilości materiału znacznie lepiej nada się taczka lub nawet wiadro. Do mieszania doskonale sprawdza się wiertło wiertarki. Po otrzymaniu gęstej mieszaniny warto jest ją jak najszybciej wylać. Na skale przemysłową produkcją zajmują się betoniarnie które przywożą gotową mieszankę betonową na budowę. Oczywiście rodzaje betonu różnią się od siebie składem.
Podstawowym kryterium służącym do odróżnienia gatunku betonu jest jego gęstość. Na podstawie tej wielkości wyróżniamy beton:
lekki (800-2000 kg/m³)- przy jego wyrobie wykorzystuje się beton komórkowy oraz lekkie kruszywa. Doskonale sprawdza się przy pracach drobnowymiarowych, takich jak tworzenie warstw wyrównujących albo bloczków ściennych.
Zwykły (2000-2600 kg/m³)- do jego produkcji używa się piasku, żwiru lub kamienia bazaltowego. Nie może być wylewany w miesiącach zimowych. Jest to najbardziej uniwersalna grupa betonu, wykorzystywana do wielu prac, np. wykonywania podłoża pod płytki.
Ciężki (> 2600 kg/m³)- najcięższy w swojej klasie, produkuje się go z kruszyw manganowych lub stalowych. Jako jedyny zatrzymuje promieniowanie jonizujące. Stosowany jest przy pracach wymagających dużej stabilności, wytrzymałości oraz odporności.
Klasy betonu.
Jest to parametr oceniający jakość betonu, na podstawie jego odporności na ściskanie (ustalonego przez normę PN-EN 13791). Oznacza się ją za pomocą uniwersalnego symbolu – litery oraz dwóch cyfr.
Litera występująca na początku oznaczenia to C, w przypadku betonu zwykłego lub ciężkiego oraz LC oznaczającego beton lekki.
Pierwsza w kolejności liczba mieści się w zakresie od 8-1000. Jest to wytrzymałość na ściskanie kostki sześciennej.
Druga cyfra to zakres 10-115. Oznacza wytrzymałość betonu w postaci walca.
Należy wspomnieć o wyjątku jakim są betony LC. Posiadają one nieco inne zakresy obu liczb: w przypadku pierwszej od 8 do 80, natomiast drugiej od 9 do 88. Różnice pojawiają się również przy niektórych produktach z klasy C. Popularnym przykładem jest beton B20, będący nazwą handlową. Dla obecnych oznaczeń określony byłby jako C16/20.
Prawidłowe wykonanie tarasu nad pomieszczeniem (nad stropodachem) wymaga precyzyjnego i dokładnego wykonania kilku warstw z różnych materiałów. Jednak poprawne ich wykonanie zapewni nam, że przez wiele lat nie będziemy mieli żadnych problemów z przeciekającym tarasem czy odpadającymi płytkami.
Krok 1 sposób montażu barierek
Barierki montowane mogą być od przodu/frontu elewacji lub od góry. Pierwsze rozwiązanie może okazać się droższe, ale jest lepsze. Ponieważ ułatwi to nam montaż okładziny, a co za tym idzie ustrzeże nas przed błędami które łatwo popełnić.
Jeżeli barierki montowane mamy od góry. Musimy dobrze wyizolować mocowania odpowiednimi materiałami do dylatowania. Trzeba też przykleić folię do uchwytów barierki, a w przypadku warstwy dociskowej należy pamiętać o zapewnieniu dylatacji wokół mocowań. Zwróćmy także uwagę na wypełnienie ich materiałem zapewniającym trwałą elastyczność. Mogą być to produkty Atlas lub Sika np. Sikaflex lub inne wysokiej jakości produkty dostępne na rynku.
Krok 2 właściwy spadek
Bardzo ważne jest zrobienie odpowiednich spadków – min 2% w kierunku w którym woda ma spływać. Spadek można wykonać zaprawami cienkowarstwowymi o dobrej przyczepności. Mogą to być produkty typu ZW330 Atlas.
W przypadku barierek mocowanych od góry to właśnie teraz montujemy uchwyty do barierki.
Krok 3 warstwa paroizolacyjna
Warstwę paroizolacyjną wykonać możemy z papy z aluminium, 2-składkinową masą bitumiczną lub hydroizolacją.
Zadaniem tej warstwy jest zatrzymanie pary. Trzeba uważać przy zastosowaniu hydroizolacji ponieważ większość szlamów hydroizolacyjnych nie spełnia odpowiednich parametrów technicznych. Warstwę paroizolacyjną wywijamy na ścianę z zakładem minimum 30cm. Narożniki zbroimy paskiem z włókniny.
Krok 4 termoizolacja
Całość tarasu wykładamy warstwą termoizolacji w postaci styropianu/styroduru XPS/EPS o minimalnej wytrzymałości na ściskanie przy 10% odkształceniu – 300 kPa. Grubość tej warstwy to najlepiej około 10cm.
Krok 5 warstwa poślizgowa
Układamy folię PE jako warstwę poślizgową oraz stanowiącą warstwę hydroizolacyjną dla warstwy dociskowej zabezpieczającą jednocześnie przez zbyt szybkim oddawaniem wilgoci z jastrychu.
Krok 6 warstwa dociskowa
Wykonujemy warstwę dociskową o grubość minimum 50mm, najlepiej 60-70mm ze zbrojeniem. Całość dylatowana po obwodzie oraz w miejscu styku z barierkami w przypadku barierek montowanych od góry.
Przy tarasie o powierzchni powyżej 8m2 musisz wykonać musimy również dylatacje w samej warstwie, tak aby nie było pól większych niż 8m2. Do mieszanki betonowej możemy sobie dodać specjalnego preparatu blokującego wodę.
Krok 7 hydroizolacja podpłytkowa
Pierwszym etapem warstwy wykończeniowej tarasu jest wykonanie dwuskładnikowej hydroizolacji aplikowanej bezpośrednio pod zaprawę klejową do płytek. Może to być np. Atlas Woder Duo. Pierwszą warstwę izolacji dobrze musimy wetrzeć pędzlem, a drugą nałożyć grubszą zacierając pacą stalową.
Krok 8 montaż płytek/deski
W zależności od wyboru rodzaju wykończenia jeśli będzie to deska tarasowa czy układane płytki na klej musimy zwrócić uwagę by wykonać ten krok bardzo starannie. W przypadku okładziny z płytek musimy zastosować klej wysoko elastyczny o parametrach klasy C2. Fugi wykonujemy grube na minimum 3/4 grubości płytek. Fuga musi być o właściwościach odpowiadających trudnym warunkom panującym na tarasie.
Płytki ceramiczne ścienne i podłogowe są tym elementem wykończenia wnętrz, który może nadać pomieszczeniom styl i charakter. Prawidłowy dobór oraz montaż płytek pozwoli cieszyć się wizualnym efektem przez wiele lat. Modnym trendem jest układanie bezfugowe z wykorzystaniem płytek rektyfikowanych.
Płytki kalibrowane czy rektyfikowane?
Po wypaleniu płytki mogą się nieco różnić wymiarami, co wynika z procesu ich produkcji — utrata wody powoduje ich nierównomierne kurczenie się. Nie obniża to wcale ich jakości. Są one następnie sortowane według rzeczywistych rozmiarów, czyli kalibrowane. Jednakże nawet w tym samym kartonie możemy mieć płytki, które będą miały boki, których długość różni się nawet o 2-3 mm. Płytki kalibrowane mają lekko zaokrąglone krawędzie, dlatego nie można z nich ułożyć jednolitej powierzchni. Do takich celów służą płytki rektyfikowane, których krawędzie są frezowane tak, by uzyskać ostre krawędzie, proste kąty i identyczne wymiary (maksymalne odstępstwo to 0,2 mm). Płytki rektyfikowane są w związku z tym droższe od zwykłych płytek kalibrowanych, ale pozwalają uzyskać efekt gładkiej tafli. Im większa powierzchnia płytek, tym lepiej. Przeszkadzać mogą jedynie fugi pomiędzy płytkami. Może więc z nich zrezygnować i ułożyć płytki bez fug, na styk?
Po co nam fugi?
Fuga może pełnić funkcję dekoracyjną, ale to nie jest jej najważniejsze zadanie. Fugi maskują drobne nierówności płytek. Prawidłowe wypełnienie fugi zwiększa przyczepność płytek do podłoża. Zapobiega wnikaniu wilgoci w ściany lub podłogi (zwłaszcza w łazience lub kuchni) oraz zapobiega gromadzeniu się w szczelinach pomiędzy płytkami kurzu i innych zanieczyszczeń. Mogłyby być to znakomitą pożywką dla roztoczy lub pleśni. Każda substancja w przyrodzie pod wpływem zmian temperatury zmienia swoje wymiary (rozszerza się i kurczy). Stopień reagowania materiału na temperaturę określa jego współczynnik rozszerzalności termicznej. Dla każdej substancji jest on inny. Oznacza to, że konieczne jest pozostawienie między płytkami szczeliny dylatacyjnej. W przeciwnym razie rozszerzające się pod wpływem temperatury płytki mogłyby się stykać i naciskać na siebie. Rosnące naprężenia doprowadziłyby do ich uszkodzenia lub odspajania od podłoża. Ogrzewanie podłogowe wydatnie zwiększa różnice temperatur działające na płytki i w takich przypadkach szczególnie istotne jest zachowanie odpowiedniej szerokości spoin, zatem fuga pełni też funkcję techniczną. Spoiny okazują się przydatne w sytuacjach awaryjnych, gdy konieczne jest usunięcie lub wymiana pojedynczej płytki. Łatwo można odspoić płytkę od podłoża i usunąć bez niszczenia sąsiednich płytek.
A jednak z fugą
Praktyka pokazuje, że ułożenie płytek bez fug jest niewłaściwe i niepraktyczne. Nawet niewielka szczelina 0,2 mm pomiędzy poszczególnymi płytkami rektyfikowanymi jest wystarczająco duża dla wody, kurzu i mikroorganizmów, które znajdą sobie tam znakomite warunki dla rozwoju i wypełnią wnętrze chorobotwórczymi patogenami. Prawa fizyki prędzej czy później również dadzą o sobie znać. Na pięknej tafli gładkiej powierzchni (szczególnie na styku płytek) pojawią się mikroskopijne spękania, systematycznie powiększające się po każdym większym wahaniu temperatury. Efekt gładkiej tafli można uzyskać, kładąc płytki rektyfikowane z niewielką szczeliną dylatacyjną o szerokości od 1,5 do 3 mm, by zniwelować ryzyko uszkodzeń spowodowanych rozszerzalnością termiczną materiału. Przy płytkach o dużej powierzchni fuga o tak małej szerokości będzie niemal niezauważalna. W razie konieczności wymiany którejkolwiek z płytek nie trzeba będzie rujnować całej powierzchni.
Starannie pomalowane, czyste i gładkie ściany to podstawa aranżowania każdego wnętrza. Dobranie odpowiedniego koloru jest tak samo ważne, jak wybranie mebli i dodatków. Jednak samo pomalowanie ścian to nie wszystko – przed chwyceniem za pędzel należy wykonać szereg czynności i zebrać odpowiednie narzędzia, by mieć pewność, że praca przyniesie jak najlepszy efekt. Dlatego w przypadku takich zabiegów, jak malowanie mieszkania Warszawa zapewnia wszelkiego rodzaju profesjonalne usługi, a także narzędzia niezbędne do satysfakcjonująco wykonanej pracy.
Zabezpieczanie pomieszczenia
Przed rozpoczęciem jakichkolwiek prac należy zadbać o odpowiednie przygotowanie przestrzeni do pracy, w tym wszystkich mebli i elementów znajdujących się w pokoju. W tym celu należy zacząć od wyniesienia z pomieszczenia wszystkich przedmiotów, które łatwo przenosić. Jeśli z jakiegoś powodu nie chcemy wynosić ich z pokoju, można poukładać je w zamykanych szafkach.
Kolejnym krokiem jest zdjęcie firanek i, jeśli to możliwe, zdemontowanie gniazdek i przełączników świateł, jeśli nie, wystarczy zakryć je taśmą. Następnie należy zabezpieczyć powierzchnie pionowe i poziome, których nie da się wynieść z pokoju za pomocą szerokiej papierowej taśmy oraz folii malarskiej. W tym celu przesuwamy wszystkie meble na środek pokoju, a następnie przykrywamy folią i zabezpieczamy. Okna i drzwi zabezpieczamy w ten sam sposób, przyklejając folię do framug.
Taśmą zabezpieczamy także listwy podłogowe, pamiętając o jej dokładnym przyklejeniu, co później przekłada się na precyzyjne wykończenia ścian. Sama podłoga, najbardziej narażona na zabrudzenia powinna zostać zasłonięta. Można zdecydować się na rozłożenie zwykłych kartonów, gazet czy folii, jednak na rynku istnieją także różnego rodzaju profesjonalne włókniny okrywające wielokrotnego użytku, które można wykorzystać między innymi przy malowaniu i remontach. Krawędź pomiędzy ścianami a sufitem zwykle wystarczy zabezpieczyć paskiem szerokiej taśmy.
Odpowiednie narzędzia
Przygotowanie oraz malowanie ścian wymaga wyposażenia się w niezbędne narzędzia i materiały. Obecność wielu z nich jest zmienna i zależy od stanu w jakim znajdują się ściany. Oprócz wyżej wymienionych folii i taśmy należy zaopatrzyć się w wałki i pędzle malarskie. Wybór odpowiedniego tworzywa zależy od stanu ścian i rodzaju farby. Do farb wodorozcieńczalnych zalecany jest wałek z runa syntetycznego, natomiast wełniany dobrze sprawdza się przy farbach rozpuszczalnikowych. Długość runa zależy natomiast od podłoża – dłuższe sprawdza się zwykle lepiej na chropowatych nierównych powierzchniach, natomiast te o krótszym do powierzchni płaskich i dobrze przygotowanych.
Do trudno dostępnych miejsc dobrze jest zaopatrzyć się w mniejsze i większe pędzle malarskie – płaskie, do styków pomiędzy ścianami, oraz kątowe wykorzystywane najczęściej do pracy w okolicach grzejników i kaloryferów. Do równomiernego nabierania farby najlepszym narzędziem jest kuweta malarska, natomiast do mieszania koloru, zwłaszcza przy farb z pigmentem, przyda się mieszadełko.
Przygotowanie ścian
W zależności od stanu ścian, jeszcze przed malowaniem należy zająć się wszelkimi ubytkami i nierównościami, które mogłyby sprawić kłopot przy nakładaniu farby. Do tego potrzebne będzie kilka kolejnych narzędzi. Warto zacząć od usunięcia starej powłoki znajdującej się na ścianach. Jeśli mamy do czynienia z farbą wodoodporną najlepiej użyć emulsji lub preparatu usuwania farb, jeśli nie, wystarczy nawilżyć ścianę wodą i zeskrobać kolor szpachelką. Inną metodą jest starcie materiału papierem ściernym o dużej granulacji lub użycie szlifierki oscylacyjnej.
Niezależnie od wybranej metody trzeba pamiętać że jest to proces czasochłonny i wywołujący duże zapylenie powietrza, dlatego warto zaopatrzyć się w akcesoria chroniące twarz, jak okulary czy maseczka. Jeśli decydujemy się zostawić starą farbę, ściany koniecznie trzeba umyć, ponieważ wszelkie tłuste plamy i inne zabrudzenia źle wpłyną na przyczepność nowego koloru i spowodują jego odpadanie. Korzystamy wtedy z wody i specjalnego mydła malarskiego. Jeśli w którymś miejscu zauważyliśmy ognisko pleśni, trzeba sięgnąć także po środek grzybobójczy.
Wszelkie ubytki, nierówności czy szczeliny w ścianach należy przed malowaniem pokryć masą szpachlową, a po wyschnięciu zetrzeć papierem ściernym. Jeśli ściana jest nowa lub gdy zdecydowaliśmy się usunąć poprzednią powierzchnię, niezbędne jest gruntowanie ścian za pomocą jednego z dostępnych na rynku rodzajów gruntu. Natomiast jeśli poprzedni kolor zostaje na ścianach, można pominąć ten krok, a w zamian zastosować farbę podkładową, która wygładzi ścianę, zapewni lepszą przyczepność, a co najważniejsze, zapobiegnie prześwitywaniu poprzedniego, ciemniejszego koloru, jeśli zmieniamy go na jaśniejszy czy bardziej stonowany.
Malowanie
Najważniejsze przed samym malowaniem jest dobre wymieszanie farby w wiaderku za pomocą mieszadełka. Przy planowanym położeniu kilku warstw lub malowaniu w całości pędzlem, pierwszą warstwę można delikatnie rozcieńczyć z wodą. Rozpoczynając malowanie warto najpierw skupić się na wszelkich kantach, brzegach, winklach i łączeniach, a także miejscach trudno dostępnych i sięgnąć po małe, płaskie pędzle. Malując takie „granice” zmniejszymy ryzyko późniejszego zabrudzenia innych powierzchni. Na koniec, za pomocą dużych pędzli lub wałków pokrywamy resztę ścian. Dobre farby możemy zakupić w Flugger Farby.
Malując ściany należy pamiętać, by w jednym cyklu pociągać wałkiem w jednym kierunku – to znaczy albo poziomo, albo pionowo – co zapobiegnie powstawaniu nieestetycznych smug. Po skończonym malowaniu należy szybko usunąć wszelkie niedociągnięcia i wyczyścić zabrudzone miejsca, a następnie opuścić pomieszczenie na czas jego schnięcia. Podejmując się takiej pracy, można zdecydować się na działanie samemu, jednak do takiego zabiegu, jak malowanie mieszkania Warszawa zapewnia wielu przeszkolonych specjalistów zapewniających swoje profesjonalne usługi.
